Nietsvermoedend zat ik te genieten van het heerlijke zonnetje op een bankje in het El Retiro park in Madrid. Het was een top dag. Ik genoot van elke seconde dat ik weer in Madrid was. Het blijft toch één van mijn favoriete steden. Tijdens mijn intens geluksmomentje, pakte ik mijn telefoon erbij om een foto te maken. Echter zag ik een bericht waarvan ik gehoopt had dat ik het nooit zou krijgen…

Vier jaar lang heb ik met veel plezier gewerkt bij een kinderdagverblijf. In het begin was het mijn bijbaan naast mijn studie, maar nadat ik afgestudeerd was ben ik blijven plakken. Een collega werd ziek en ik mocht haar plek overnemen. Dat betekende voor mij dat ik vier vaste dagen in de week werk had. Blij als een klein kind. Ik heb altijd als oproepkracht gewerkt, waardoor ik regelmatig als vliegende keep heb gefungeerd. Daarom was ik blij dat ik een vaste plek had. Naast die vier vaste dagen per week, werkte ik ook regelmatig op vrijdag. Dat vond ik niet erg, want ik had het erg naar mijn zin en de kinderen zorgen altijd voor een glimlach op je gezicht.

In de tijd dat ik op het kinderdagverblijf werkte, kreeg ik reiskriebels. Ik besloot te gaan reizen in mijn eentje. De maanden voordat ik vertrok werkte ik meer dan fulltime om zoveel mogelijk geld te verdienen voor mijn reis. Op donderdag maakte ik mijn laatste dag en de zaterdag zou ik vertrekken. Ik zei al mijn collega’s gedag en nam afscheid van de kindjes. 
Ik wilde twee maanden gaan rondreizen. Voordat ik vertrok had ik aangegeven vanaf wanneer ik weer wilde werken. Ik kreeg al meteen een aantal diensten toegewezen, zodat ik na mijn vakantie niet meteen in een zwart gat zou vallen. 

Een faillissement als je in het buitenland zit
Nog geen week later ontving ik een bericht van mijn werkgever; ze hadden uitstel van betaling gevraagd. Uiteraard vervelend, maar nog geen man over boord. Er werd verwacht dat het wel goed zou komen. Daardoor schonk ik er niet veel aandacht aan. Ik was ultiem aan het genieten van de meest toffe reis: een reis van mijn dromen die ik uiteraard niet wilde verpesten. Een paar weken ging verder. Het was die beruchte dag in september. Ik was die dag aangekomen in Madrid. Tijdens een rust momentje in het park wilde ik even kijken of ik nog appjes had ontvangen. Alleen zag ik toen ik mijn telefoon een bericht dat ik niet had willen zien. Het uitstel van betaling had niet geholpen: mijn werkgever was failliet verklaard. Uuuh, wat?! Daar zit je dan in Madrid. Lekker te genieten van je reis. Op zo’n moment is het niet handig dat je in het buitenland zit. Naast het feit dat ik werkloos was, moest er ook veel geregeld worden want mijn loon van de laatste twee maanden kon mijn werkgever niet meer betalen.

Tijdens mijn reis heb ik heel wat telefoontjes naar Nederland gepleegd om het een en ander te regelen. Iets wat soms knap lastig was. Om maar een voorbeeld te noemen: de brief van de advocaat die aangetekend verstuurd werd en alleen ik in ontvangst mocht nemen. Dat werd lastig. Uiteindelijk, na wat gedoe, mocht mijn vriend omdat die toestemming van mij had gekregen toch de brief aannemen. 

Na een faillissement stap je in een achtbaan en heb je geen idee wat er komen gaat. Uiteindelijk is het allemaal geregeld, maar ik zat nog steeds in Spanje. Ik zal liegen door te zeggen dat dit faillissement geen invloed heeft gehad op mijn reis, want dat had het wel. Ik zat in het buitenland voor twee maanden en gaf een fortuin uit aan mijn reis. Alleen de gedachte dat zodra ik terug in Nederland was, ik werkloos was vond ik niet heel prettig. Dit heeft mij zeker belemmerd. De laatste maand heb ik geprobeerd het beste ervan te maken en te genieten van mijn tijd in het buitenland.

Na thuiskomst moesten nog een aantal zaken geregeld worden. Ik had onder andere een gesprek bij het UWV om mijn loon terug te krijgen en mijn uitkering in gang te zetten. Iets waar ik mijn enorm voor schaamde. Ik was 23 en vroeg een uitkering aan, daar ging iets mis. Toch heb dit gedaan. 

Na mijn terugkomst ben ik als een malle gaan solliciteren. Ik moest en zou een nieuwe baan vinden, want ik wilde niet in de WW zitten. Ik nam dit best letterlijk: gemiddeld schreef ik 50 sollicitatie brieven per week(!), ook voerde ik gemiddeld 3 sollicitatie gesprekken per week. Ik ben een bezig bijtje en thuis stil zitten en niks doen is absoluut niks voor mij. Het was daardoor een intense periode waar ik veel geleerd heb, maar ook de nodige tranen hebben gevloeid. Ik wilde helemaal niet dat mijn werk opeens weg was. Ik wilde weer gewoon terug gaan. Dit voelde een beetje als een verlies. Uiteindelijk vond ik sneller dan gedacht een baan. Twee maanden en één dag nadat ik terug was van mijn reis vond ik een baan. Een baan waar ik sinds het begin van dit jaar werk en het naar mijn zin heb. 

Persoonlijk