Wat vliegt de tijd! Ik vertoef ondertussen al ruim 1,5 week hier in Spanje en heb het nog steeds heel erg naar mijn zin. Zaterdagmorgen vertrok ik met de trein naar Valencia. Het was tijd om Barcelona te verlaten en door te gaan naar mijn tweede bestemming: Valencia.

Na een treinreis van iets meer dan drie uur met de hogesnelheidslijn ben ik zaterdag rond de middag aangekomen in het mooie en vooral warme Valencia. Want wat was het warm. Veel warmer dan in Barcelona, maar mijn host in Barcelona had mij al gewaarschuwd dat het klimaat in Valencia anders is dan in Barcelona. Dat betekende dat ik van een plek waar het heerlijk vertoeven was (Barcelona, tussen de 25 en 27 graden, wind en bewolking) terecht kwam in Valencia waar het ruim 30 graden was, geen windje in de lucht en al helemaal geen bewolking, maar een strak blauwe lucht. Mij hoor je verder niet klagen. Ik hou van de warmte, maar het was wel een gekke gewaarwording. Ik bedoel, in Nederland wordt het herfst en wordt het steeds kouder en hoe zuidelijker ik in Spanje reis hoe warmer het wordt. Iets wat logisch is, maar toch was dat een beetje gek. 

Het was even zoeken, maar uiteindelijk had ik mijn tijdelijke onderkomen gevonden. Midden in een Spaanse volksbuurt, want zo kon je het wel noemen. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar het zette mij wel weer met twee benen op de grond. De standaard in Nederland is toch echt anders dan in Spanje. Aangekomen bij het appartement bleek dat er géén lift was. Aai. Daar ging ik weer, showen met mijn koffer. Alsof ik dat nog niet genoeg gedaan had in de metro’s in Barcelona en in Valencia, want roltrappen of liften zijn eerder uitzondering dan een regel. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik al heel wat heb moeten sjouwen met mijn loei zware koffer en twee tassen. Bij binnenkomst van het trappenhuis zag het er heel ouderwets uit. De muren waren zeegroen, de deur kon niet helemaal open, omdat de trap in de weg zat?! (berekeningsfoutje?) en het was vooral heel erg gedetailleerd. Het appartement zag er verder heel netjes en vooral heel schoon uit. De kamer was niet zo groot, maar groot genoeg. Stiekem vond ik het belangrijkste dat het schoon was. Ik had zelfs een balkon. Alleen het balkon liep naar beneden, waardoor ik het niet vertrouwde. Misschien was het wel betonrot. Ik bedoel, de flats waren zeker niet nieuw. Daarnaast vond ik het geen prettig gevoel dat het naar beneden liep. 

Het was tijd om op ontdekkingstocht te gaan. Op naar de stad met mijn camera in de hand. Hoewel ik al een keertje eerder hier ben geweest, zijn er nog talloze dingen die ik niet bezocht heb en daarnaast is het ook niet erg om dingen twee keer te bezoeken. Zo heb ik een bezoekje gebracht aan Ciudad de las artes y las ciencias, het strand natuurlijk, de old town (het oude stadscentrum van Valencia), de wijk El Carmen (de jordaan van Valencia om het maar even zo te zeggen) en gewoon veel gelopen. Ik vind het veel leuker om door de straten te lopen en maar te kijken wat ik allemaal tegen kom. Je ziet dan zoveel meer en je komt soms op zo’n mooie plekjes!

Na twee nachten moest ik mijn slaapplek alweer verlaten en ging ik met al mijn bagage naar een nieuw onderkomen. Een mega appartement met maar liefst vier slaapkamers, twee badkamers en twee balkons voor mij alleen. Hoewel een groot appartement ook een beetje eng is, vind ik het een fijne plek. Wel blijf ik het een beetje gek vinden om in een huis (appartement) van iemand te zitten die er zelf niet is en ik nog nooit heb gezien en verder niet ken. Dat blijf gewoon een beetje raar. 

Dinsdag had ik net als in Barcelona een fiets gehuurd. Een stad per fiets verkennen is heel tof. In januari heb ik dat voor het eerst in Madrid gedaan en tijdens deze reis in Barcelona en Valencia. Als je een fiets huurt kun je zoveel meer zien en je komt op plekken waar je normaal niet zo snel komt als toerist. Ook iets wat ik erg leuk vind, want je ziet dan het pure Spaanse leven. Wel is het ook gevaarlijk, ik bedoel autorijden in Spanje is niet hetzelfde als in Nederland. Ze rijden hier véél harder, en voorrang van rechts krijg je niet, maar je moet brutaal zijn en je voorrang pakken. Nou, op een fiets ben je niet heel weerbaar, waardoor ik maar braaf de auto’s voor laat gaan. Ik hoef er niet onder te liggen. Daarnaast zijn hier in Spanje bijna alle straten eenrichtingsverkeer, waardoor het soms lijkt alsof je in een dolhof zit. Toch is het absoluut een aanrader. Het geeft je een heerlijk gevoel van vrijheid. 

Persoonlijk Rondreis Spanje Travel