Regelmatig (en vooral de laatste tijd) denk ik vaak terug aan mijn fijne studententijd. Niet dat ik een extreem wilde studententijd heb gehad, maar het was een ontzettend leuke en vooral gezellige tijd. Ik verhuisde naar de andere kant van Nederland (opgegroeid in Limburg, studeerde in Amersfoort), had niks te verliezen en de wereld lag aan mijn voeten. Een verrijkend gevoel. Mijn eerste studentenkamer was oké, maar na acht maanden verhuisde ik naar een fantastisch studentenhuis en een hele fijne kamer. Een kamer waar ik nog steeds vaak aan terug denk, een kamer met mooie herinneringen. 

Luxepaard naar werkpaard

Mijn studententijd vloog voorbij. Voor ik het wist zat ik in het vierde jaar van mijn studie en niet veel later stond ik met mijn diploma in mijn handen. Een mooie bekroning na vier jaar studeren. Om nog niet meteen met de neus in de boter te vallen, maakte ik mijn grootste droom waar en ging ik in mijn eentje reizen door Spanje. Ook een fantastische tijd. Niet lang daarna moest ik eraan geloven: mijn eerste fulltime baan. Fulltime aan de bak om niet alleen een normaal salaris te verdienen, maar ook om mijzelf te ontwikkelen. Ik had per slot van rekening niet voor niets vier jaar gestudeerd, helaas viel die eerste periode als full-time werknemer mij zwaar.

Is dit het?

Een bestaansvraag waar menig andere millennials mee worstelen: ‘is dit het?’. Is dit hetgene waar je naar toe werkt tijdens je studententijd? Nou, ik zal je alvast verklappen; het werkende leven is toch net even anders. In plaats van een studentenloontje heb je nu een normaal marktconform salaris, maar tegenover staat dat je je helemaal te pleuris moet werken. En vrije tijd? Die heb je nog maar heel af en toe.

Verplichtingen

Heb je de hele fucking week gewerkt, ben je elke dag van 7.30 tot 19.00 van huis, werk je ook nog een paar avonden in de week, heb je een weekend vol met verplichtingen. Want ja, de was moet ook gedaan worden, net als het bijhouden van je conditie en de sportschool bezoeken, maar ook je sociale leven moet je fixen in het weekend. Laat staan als je ook nog zo nu en dan naar je familie gaat (die in mijn geval zo’n twee uur van mijn woonplaats vandaan wonen). Oh ja en dan ook nog mijn blog en social media kanalen bijhouden en natuurlijk mag ik mijn vriend niet vergeten, want een beetje quality time is ook gewenst. Eer je het bovenstaande lijstje afgrond hebt, is het weekend weer voorbij.

Schuldgevoel

Zelf merk ik heel erg het gevoel dat wanneer ik bijvoorbeeld geen wekker zet op zaterdag, ik mijzelf schuldig voel dat ik niet op tijd op sta om er wat van te maken. Ik heb immers maar twee dagen weekend en die dagen moeten zo goed mogelijk ingevuld worden. Ik weet dat dit onzin is, maar toch voelt het zo. Het weekend is er om je sociale contacten te onderhouden, maar ook voor 100 en 1 andere dingen, waardoor de tijd dat je écht niets te doen hebt en of je je verveelt nihil zijn geworden.

Het verlangen naar die fijne studententijd

De laatste tijd denk ik vaak terug aan mijn fijne studentenkamer. Het is niet in woorden uit te drukken hoé fijn dat plekje was. Het was mijn mini-huisje. Dat waren nog eens weekenden. Op vrijdagavond besloot ik voor zaterdagochtend geen wekker te zetten en uit mijzelf wakker te worden (hoe fijn is dat..). Om vervolgens zaterdagochtend af te vragen ‘Wat zal ik vandaag gaan eens doen?’. Een bezoek aan de stad brengen of zal ik gaan sporten? Nadat je verse bloemen op de markt gehaald had, plofte je zaterdagavond heerlijk burgerlijk op de bank voor een goede film, een grote kop thee en quality time met vriendlief.

Het is niet fijn om iedere keer het gevoel te hebben dat ondanks dat je iets leuks doet, ergens in je achterhoofd weet dat een lange to-do lijst op je wacht. Hoe fijn zou het zijn om niet meet dat ‘moet’-gevoel te hebben? Ik zou er zo voor tekenen.

Edit

Niemand hoeft mij te vertellen dat dit normaal is en dat dit het leven is. Ik ben geen verwend nest en weet dondersgoed dat er brood op de plank moet komen en dat mijn sociale leven, reisjes en andere ‘luxe’ dingen bekostigd moeten worden, maar ik kan mij niet voorstellen dat dit de bedoeling is. Altijd maar werken en altijd maar rennen. Ik weet van mijzelf ook dat ik nogal een bezig bijtje ben die niet goed stil kan zitten en niet vies is van hard werken, maar soms verlang ik terug naar die onbezorgde studententijd waar niks moet en alles mag.

Vind je het ook lastig om dingen los te laten?

Volg mij op Bloglovin, Instagram, Facebook, Twitter en Pinterest